Дарогі – наша школа,
Наш унівэрсітэт,
Шырокіх ведаў кола
I паэтычны сьвет.
Дарогі добра вучаць,
Хоць томяць часьцяком.
З людзьмі, з прыродай лучаць,
Знаёмяць з хараством.
I як не хвалявацца –
Паміж людзей расьцеш.
I радасная праца
Без перашкод і меж.
Дарогі – наш ратунак
Ад гора і нуды,
Найлепшы падарунак –
З вандроўкаю гады.
I можна палагодзіць
Час добры і ліхі,
Бо самалёт праходзіць
Блакітныя шляхі.
Вунь самалёт крылаты
Пад сонцам. Назірай!
Там – хмары быццам з ваты,
Вышэй – блакітны край.
Блакітным краем – раем
Прастора ў вышыні.
Дарогаю зьбіраем
Мы сонечныя дні.
I новыя сустрэчы,
Усьмешкі і цяпло.
Зьнікае сум старэчы,
Ізноў як і было.
Тэатры і музэі,
Тавэрны, кірмашы.
Мізэрнае марнее.
Мазаіка ў душы:
Пачуцьці, захапленьні,
Уражаньні і сьпеў,
I тыя лятуценьні,
Што зьдзейсьніць не пасьпеў.
Натхненьне. Зноў узьлёты
I думак матылі.
Чыгунка, самалёты
I ў моры караблі.
Наземныя дарогі,
Блакітныя шляхі.
Там гінуць ад зьнямогі
I слабасьць і грахі.
Зямляк мой, ты ў самоце,
Адчуўшы заняпад,
Глядзіш праз дзірку ў плоце
На расквітнелы сад.
А гэта – сьвет маленькі,
Дзе можна толькі цьмець
I, як на пні апенькі,
У шэрані трухлець.
Няўжо нішто ня кліча,
I цемрай заплылі
Натхненнае аблічча
I хараство зямлі?
Дарога добра вучыць,
Настаўніца яна.
Стамляе часам, мучыць,
Пазнаная здаўна.
Навошта да парога
Прысох ты, дамасед?..
Блакітная дарога
Вядзе ў прыгожы сьвет.
|
|
